“...Ω εσύ διακομιδή
στο άκουσμά σου τρέμουν οι γιατροί
φτερά, ρόδα και πανί
όλα για τον ασθενή...”
Προς Αγροτικούς...
Η ιερή αυτή διαδικασία της
μεταφοράς του ασθενή, όταν σκουρύνουν
τα πράγματα, από μικρότερη υγειονομική
μονάδα σε κάποια μεγαλύτερη, είναι
παγκόσμιο φαινόμενο. Στην Ελλαδίτσα
λόγω της γεωμορφολογίας, της επιστρατεύονται
κάθε είδους μέσα (ασθενοφόρα, καράβια,
αεροπλάνα, δίκυκλα , τρίκυκλα κτλ) να
μεταφερθεί με ασφάλεια (...γκουχ γκουχ...)
υπό την επίβλεψη καταρτισμένου προσωπικού
(..γκουχ γκουχ...) ο ασθενής στον προορισμό
του.
Από την εμπειρία μου, ο καταλληλότερος
άνθρωπος για αυτή την δουλειά, φαίνεται
να είναι ...ποιος άλλος από τον αγροτικό
ιατρό! Ψημένος, από τα χρόνια εμπειρίας
στη δουλειά και από την φοβερή εκπαίδευση
των Ελληνικών Πανεπιστημίων στην
διεκπεραίωση τέτοιου είδους καταστάσεων
με επιτυχία, έχει πάρει “δικαίως” το
χρίσμα του διακομιδάνθρωπου.
Για να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα
πράγματα,δεν έχω κάτι με την διαδικασία
της διακομιδής αλλά με τον τρόπο
διεκπεραίωσης της και την επιλογή της
πραγματοποίησης της με λάθος κριτήρια.
Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου στο
Ποιος Θέλει Να Γίνει Πρατηριούχος (και
ποιος δεν θέλει με την σημερινή τιμή
της βενζίνης!) είναι :
Τι καθορίζει την αναγκαιότητα
της διακομιδής:
Α) Η σοβαρότητα του περιστατικού
Β) Η σοβαρότητα του περιστατικού
Γ) Η σοβαρότητα του περιστατικού
Δ) Η διαθεσιμότητα του αγροτικού
...και η σωστή απάντηση
είναι...(τυμπανοκρουσίες)... ΤΟ Δ!
'Έτσι την πάτησα και εγώ στην
παρθενική μου διακομιδή με πλωτό μέσω!
Ήταν χειμώνας στο νησί και όλα πήγαιναν
σύμφωνα με το πρόγραμμα. Οι αγροτικοί
τρέχαν πέρα δώθε στο νοσοκομείο, οι
αγροτικοί συνταγογραφούσαν, οι αγροτικοί
έκαναν αέρα στους καθισμένους στους
θρόνους του ειδικούς, ήταν μπορείς να
πεις μια καθημερινή ωραία μέρα. Μέχρι
που κάποια στιγμή το μεσημεράκι χτυπάει
η σειρήνα του πολέμου...
Γηραιά κυρία καταφτάνει στα
επείγοντα, περπατώντας μαζί με τον
παθολόγο με την κατεπείγουσα διάγνωση
της αναιμίας από τυχαίο εύρημα στα
εργαστηριακά ρουτίνας. Όπου ο συνάδελφος
παθολόγος, μου ανακοινώνει λίγο πολύ
ότι πρέπει να μεταφερθεί η γυναίκα στο
διπλανό νησί για περαιτέρω περίθαλψη.
- Συνάδελφε, πρέπει η κυρία να
μεταφερθεί ΑΜΕΣΩΣ στο μεγαλύτερο
νοσοκομείο για δούμε τι έχει...
- Έχμ, νταξ να πάει, πότε έχει
καράβι;
- Δεν κατάλαβες θα την διακομήσεις
εσύ με ταχύπλοο του ΕΚΑΒ! ΤΩΡΑ!
- Όπα όπα...τι έχει η κυρία Πάνσοφε
Γκουρού της Ιατρικής;
- Αναιμία, 21 αιματοκρίτη...
- Μα Υπέρτατε Γνώστη είναι τυχαίο
εύρημα και εκτός τα άλλα η κυρία περπατάει
και γενικώς είναι σε καλή κατάσταση,
γιατί δεν περιμένουμε το βράδυ που έχει
το πλοίο της γραμμής να την πάω με την
ησυχία μου;
- Κοίταξε δεν θα το συζητήσουμε
τώρα η Παθολογική είναι γεμάτη και δεν
έχω την ώρα..
- Μα Ανώτερο Ον βραδιάζει σιγά
σιγά και έχει και ένα αεράκι και έχει
και έναν αγώνα σνούκερ στη τηλεόραση
που δεν θέλω να χάσω...
- Ο ΘΕΟΣ ΜΙΛΗΣΕ, ΘΑ ΠΑΣ!
Μαζεύω και γώ γρήγορα γρήγορα
τα μπαγκάζια μου, λαμβάνω όλες τις
απαραίτητες οδηγίες βιαστικά από τον
παθολόγο (βλέπε την αν αναπνέει) και
μετά...αράζω κάνα δίωρο περιμένοντας το
σκάφος του ΕΚΑΒ. Μέχρι τότε να τονίσω
ότι η κόμη μου παρέμεινε ακέραια παρά
τα απανωτά χτυπήματα. Ή πρώτη τούφα
μαλλιών έπεσε όταν είδα το “Σκάφος του
ΕΚΑΒ”...ή βάρκα μας η κουρελού η
χιλιομπαλωμένη στα χειρότερα της.
“Αμάν!” λέω “τώρα την κάτσαμε...”Το
σκάφος του ΕΚΑΒ ήταν μια μισθωμένη
ψαρόβαρκα και το πλήρωμα ήταν ο καπετάνιος
και το παραπαίδι του, βάλε και εμένα,
τον συνοδό (ένας συμπαθέστατος παππούλης,
σύζυγος της ασθενούς) και την ασθενή,
πάει γέμισε η βάρκα.
Εν τω μεταξύ είχε νυχτώσει και
είχε σηκώσει ένα ελαφρό αεράκι που δεν
μου πολυάρεσε. “Μπορεί να κουνήσει
λιγάκι” μου λέει ο καπετάνιος και αμέσως
στο μυαλό μου άρχισε να παίζει το θέμα
του “Τιτανικού”. Αραγμένη η ασθενής
χάμω σαν φρεσκοψαρεμένη τούνα, εγώ και
ο παππούς στα παγκάκια με μόνο φως ένα
γκαραζοφάναρο από αυτά με το τσιγκέλι
αρχίζουμε την αργοναυτική μας εκστρατεία.
Στα ανοιχτά ήταν που τα είδα
όλα! Η βάρκα πήγαινε σαν βαγονέτο του
αλλού Fun Park, μία το ουρανό
μία την θάλασσα, μία τον ουρανό, μία την
θάλασσα...Ο παππούλης είχε γύρει στο
παγκάκι και ήταν έτοιμος να μας παρουσιάσει
θέαμα με θέμα “Μεσογειακή Διατροφή σε
Μπλέντερ”, εγώ από την άλλη να έχω ένα
μάτι στην γιαγιά , ένα μάτι στον παππού,
ένα μάτι στον ουρανό και ένα μάτι στον
καπετάνιο (τα 'βλεπα διπλά!) και ένα
στομάχι κόμπο. Η γιαγιά κοιμόταν.
Με τα πολλά φτάσαμε στον προορισμό
μας, μας περίμενε το ασθενοφόρο, μας
μετέφερε στο νοσοκομείο, μπήκαμε στα
επείγοντα (η γιαγιά κοιμόταν) παρέδωσα
το χαρτί, στραβομουτσούνιασε ο παθολόγος
και έφυγα. Τριγύριζα στη πόλη σαν την
άδικη κατάρα για κάνα πεντάωρο μέχρι
να φύγει το καράβι της επιστροφής
προσπαθώντας να συνέλθω μέχρι που τελικά
ήρθε. Στο καράβι τσούπ! Βλέπω συνάδελφο
αγροτικό.
- Πώς και απο εδώ;
- Έφερα και άλλο περιστατικό.
- Χμμ! Μάλιστα.
- Να σου πώ αυτή δεν είναι η γιαγιά
που έφερες εσύ;
Πράγματι ήταν. Την εξέτασαν και
την έστειλαν πίσω. Πετυχημένη η επείγουσα
διακομιδή ή άδεια κόμη δη γιατί μετά
από αυτό το κεφάλι μου έμοιαζε με το
ΠΡΙΝ στη διαφήμιση Capilarine.
